یکی دیگر از انواع «چراغ خودرو» چراغ جلوی خودرو است که از یک کاسه و لنز مخصوص تشکیل گردیده است .

این نوع از انواع «چراغ خودرو» در قسمت جلوی اتومبیل نصب گردیده است و عهده دار روشن نمودن مسیر راننده در تاریکی ها است و یا به طور کلی در هر جا که نور کم باشد و دید پایین بیاید چراغ جلو وظیفه روشن نمودن راه را بر عهده دارد .

همه دارندگان خودرو باید به این نکته واقف باشند که نور «چراغ خودرو»یشان نباید به گونه ای باشد که رانندگان مقابلی را اذیت کند و دید آن ها را دچار مشکل کند .

در اواخر دهه ۱۸۸۰ میلادی بود که برای اولین بار چراغ جلوی خودروها اختراع گردید .

سیسنم روشنایی وسایل نقلیه موتوری (به انگلیسی: lighting system of a motor vehicle) که شامل چراغ جلو، فلاشرهایی که در قسمت جلو، عقب و کنار خودرو و در بعضی موارد روی سقف خودرو قرار دارد می‌باشد.

هدف از این سیستم روشن کردن مسیر برای راننده، مشخص بودن خود خودرو و ارائه اطلاعاتی در خصوص اندازه، موقعیت قرارگیری خودرو و سرعت حرکت خودرو می‌باشد.

رنگ نور چراغ‌های خودرو نیز استاندارد شده هستند این استانداردها برای اولین بار در سال ۱۹۴۹ تحت عنوان «کنوانسیون وین» مشخص گردید. بعدها در سال ۱۹۶۸ این ستانداردها تحت عنوان کنوانسیون ملل متحد به شکل کنونی تغییر یافت. به عنوان نمونه چراغ جلو باید به رنگ سفید یا زرد باشد و چراغ‌های راهنما به رنگ نانجی درآمد و سایر رنگ‌ها بجز برای خودروهای اوژانس ممنوع شد.

چراغ جلو

سیستم روشنایی جلوی خودرو که به صورت نور بالا و نور پایین قابل استفاده می‌باشد. سیستم روشنایی جلوی خودرو امکان دارد همراه با مه‌شکن و چراغ بغل باشد.

نور پایین

دراین حالت با استفاده از پخش نور بر روی سطح مسیر دید کافی برای راننده ایجاد می‌شود بدون این که باعث خیره گی راننده مقابل شود.

نور بالا

این حالت برای مواقعی طراحی شده‌است که خودروی دیگری در جاده وجود ندارد. در نور بالا مقدار روشنایی کنترل شده نمی‌باشد. در قوانین بین‌المللی استفاده از نور بالا با مشخصات استاندارد آمریکای شمالی مجاز است.